Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2008

ΠΑΡΑΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ.Η ΜΟΝΗ ΜΑΣ ΕΛΠΙΔΑ ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΑΘΑΝΑΤΟ..

Το 1991 είχα συνοδέψει ως συνοδός γιατρος την ελληνική ομάδα αθλητών με εγκεφαλική παράλυση στους πανευρωπαικους αγώνες στο Νόττινγκχαμ.
Μεχρι και το αγροτικό,πριν ξεκινήσω την ειδικότητα φυσιατρικής ,αντιμετώπιζα τα άτομα με ειδικές ανάγκες ή ειδικές δεξιότητες( οταν μαθαίνουν μέσα απο ενα πρόγραμμα αποκατάστασης να υποκαθιστουν τρόπους αυτοεξυπηρέτησης και λειτουργικότητας που τους δυσκολευουν λογω καποιας δυσλειτουργίας ή ελλείματος με διαφορετικές εξίσου αποτελεσματικες μεθόδους)με έναν περαστικό συγκαλλυμένο οίκτο,όπως καθε καλοπροαίρετος αδαής άνθρωπος.
Κατά τη διάρκεια της ειδικότητας,η οποία συμπεριλαμβάνει και 6 μηνες παθολογίας,6 μηνες νευρολογίας και 6 μηνες ορθοπεδικης γνώρισα από κοντά και αναμείχτηκα άμεσα με την πολυπλοκότητα των προβλημάτων ασθενων όλων των ηλικιων,διαφορων παθήσεων που είτε άνηκαν στην ομάδα των ΑΜΕΕΑ είτε οχι.
Προβλήματα υγείας,δυσχερειες λειτουργικότητας,επαγγελματικά ,οικογενειακά και κοινωνικά προβλήματα,αγχος κατάθλιψη,απομόνωση,προβλήματα αυτοεκτίμησης και εμπιστοσυνης τον εαυτο τους, στους άλλους και στη ζωή.
Ειδικα για τα ατομα με ειδικες αναγκες που μετατράπηκαν σε ειδικές δεξιότητες μετα απο την νοσηλεία τους σε φυσιατρικη κλινικη ,έζησα
τον τιτάνειο αγώνα τους,με δυσκολίες οργανικες και αντιξοότητες ψυχολογικες και κοινωνικες ή/και οικογενειακες ανείπωτες που ο μέσος άνθρωπος απλώς δε θα μπορουσε να συνεχίσει, τις (φυσιολογικες)μέρες ψυχολογικης κατάπτωσης και απογοήτευσης τους και τις μέρες που σηκωνόντουσαν παλι πανω με περισσότερη θεληση.
Η αντιμετώπισή μου άλλαξε και μετατράπηκε σε θαυμασμό.Τώρα πια δεν σκέφτομαι καν να βοηθήσω εναν ασθενή(φίλο πια)στις μεταφορες του ή αν θελει πχ να πιασει κατι,οχι για να μην εμποδίσω τη συνεχιζόμενη βελτίωση του ,αλλά γιατί όντως νιώθω οτι δεν το έχει ανάγκη.Πάντα ανάλογα με το ποσο καιρο εχει ακολουθησει το προγραμμα αποκατάστασης,όχι απο την πρώτη μέρα.
Οταν γνώρισα τους αθλητες ,η εντύπωση που είχα για τα άτομα με ειδικές δεξιότητες που αναμείχτηκαν με τον αθλητισμό και πέτυχαν το ακατόρθωτο για τους "αρτιμελεις"που πετυχαίνουν νίκες μόνο μετά απο λήψη απαγορευμένων και βλαβερων ενισχυντικων της ισχυος και της αντοχης ,γενικα της απόδοσης ουσιων τα αισθήματα μου εξελίχθηκαν πια σε αισθήματα(καλοπροαίρετης μεν)αλλας καθαρής ζήλιας.
Η εβδομαδα που εζησα με αυτους τους ανθρώπους ήταν η καλύτερη στη ζωή μου.
Εχουν τετοια εγγενη δύναμη και συνεχή χαρά και (δίκαιη)περηφάνια που στην μεταγγιζουν αυτόματα και ζεις μεσα σε μια συνεχη ευφορία.
Απο μακρια τώρα τους ζηλευω.
Ναι,τους ζηλευω γιατι μπορουν να με νικήσουν σε οτιδήποτε,ακόμα και σε επιτρπεζια παιχνίδια δεξιότητας λεπτων κινήσεων.
Τους ζηλευω γιατι ειναι χαρούμενοι ενω εμένα που εχω τα πάντα,πάντα κατι μου
λειπει.

Τους ευχαριστω πολυ γιατι εκείνες τις μέρες έχυσα απίστευτα δάκρυα χαρας με τις νίκες τους,τη χαρα τους ακομα κι οταν εχαναν και με την αγάπη τους.

3 σχόλια:

ΣΠΙΘΑΣ είπε...

Οι πραγματικοί αγωνιστές και πρωταθλητές
στον αγώνα της ζωής.
Καλό φθινόπωρο Ευτυχία !

KitsosMitsos είπε...

Και συνεχίζουν να τιμούν τη γαλανόλευκη πραγματικά σεμνά και ταπεινά...
Καλησπέρα!

Ευτυχία Μεντζελοπούλου είπε...

καλημέρα φίλοι μου!