Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2010

Μπορεί ποτέ να είναι ένας άνθρωπος έτοιμος να πεθάνει;

Αυτή την δήλωση μου έκανε ένας καρκινοπαθής όταν τον ρώτησα τί σκέφτεται και τι περιμένει προσπαθώντας να εκμαιεύσω την ψυχολογική του κατάσταση.
Το μόνο που είχα να απαντήσω είναι ναι σίγουρα κανεις δεν ειναι ποτε έτοιμος να πεθάνει γι αυτό αν θα μπορούσε να μην εστιάζει σε κάθε δυσσάρεστο σύμπτωμα(πώς αλήθεια;...)και να περιμένει απλώς να βελτιωθεί.
Μου απάντησε πως αυτο κάνει γιατι η κατάσταση είναι μονόδρομος.
Ο συγκεκριμένος ασθενής είναι ένας πολύ καλός άνθρωπος που εχει βοηθήσει πολύ κόσμο με τη δουλειά του και βέβαια περιβάλλεται μόνο απο αγάπη απο την γλυκύτατη γυναίκα του που είναι συνέχεια δίπλα του και απο πολλους φίλους,συνεργάτες,συγγενεις.
Σκέφτομαι λοιπόν πώς είσαι στην ουσία"έτοιμος να πεθάνεις"δηλαδή να μεταβεί η ψυχή σου γλυκά στο επόμενο στάδιο , αν ουσιαστικά ξέρεις να αγαπάς τη ζωή,να αγαπας τους ανθρώπους.
Κανεις μας δεν ξέρει πότε θα φύγει ,ούτε ο συγκεκριμένος ασθενης αλλά ούτε κι εμεις οι υπόλοιποι,ακόμα και όσοι είναισε άριστη φυσική κατάσταση.Προφανώς όλοι έχουμε διαφορετικές πιθανότητες ανάλογα με την τωρινή κατάσταση της υγείας μας και τον τρόπο ζωής μας αλλα έχει καταγραφεί βαθια μέσα μου μια παροιμία που με κρατάει σε ωρες δύσκολες και μου μαλακώνει τον απόλυτο τρόπο αντιμετώπισης των πρασγμάτων :"όποιου του μέλλει να πνιγεί ποτέ του δεν πεθαίνει".
Η ζωή μπορεί να σε σώσει απο την πιο δύσκολη κατάσταση και να σε χάσει μια ηλιόλουστη,ανέφελη μέρα.
Θελω να πω, τελικά ,ότι αυτό που θα μας βοηθήσει να είμαστε έτοιμοι να πεθάνουμε όταν έρθει εκείνη η στιγμή αλλά κα ικανοί να ζήσουμε αληθινά τη ζωή μας αντι απλως να επιβιώνουμε είναι να προσπαθήσουμε να ακολουθήσουμε τον τρόπο ζωής που ακολουθεί ενστικτωδώς ανέκαθεν ο ασθενης.Να αγαπάμε αληθινά.
Να αγαπάμε αληθινά,λοιπόν ,να μετανιώνουμε για ανταγωνιστικές συμπεριφορες θυμου και ζήλιας με συγγενεις,φιλους,συνεργάτες,αγνώστους,να τις προσπερνάμε και να ξεκινάμε κάθε μέρα με ευγμωμοσύνη στο Θεό που αυτή τη στιγμή ζούμε,καλή διάθεση για όλο τον κόσμο και αγάπη,αγάπη για όλους(και τον εαυτο μας πρωταρχικά) και όλα.Αγάπη για οτι μας ευχαριστει και αγάπη για ότι μας δυσσαρεστεί γιατί είναι δάσκαλος που μας ωθεί να αλλάξουμε κάτι.
Γιατί η αγάπη δεν χάνεται,ακόμα κι αν περναει καιρός που έτσι μας φαίνεται.
Και γιατί είναι το μόνο που μπορεί να μας στηρίξει ουσιαστικά ακόμα και σε μεγάλα προβλήματα υγείας ή υλικών δυσκολιών.
Δεν είναι απλό ή εύκολο να αγαπάς.
Είναι ,όμως,εφικτό και ότι πιο όμορφο.

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Nai, Nai, Nai. Οταν η ζωή ντύνεται με αγάπη, τότε και ο θάνατος ειναι πιο γλυκός.

Θυμίζω τους στίχους ενός ποιητή απο τη νέα γενιά του Τάσου Λειβαδίτη που χαθηκε το 1988.
Κι όταν πεθάνουμε, αγαπημένη μου, εμείς δε θα πεθάνουμε.
Αφού οι άνθρωποι θα κοιτάζουν το ίδιο αστέρι που κοιτάξαμε
αφού θα τραγουδάνε το τραγούδι που αγαπήσαμε
αφού θ' ανασαίνουν σ' έναν κόσμο, που εγώ κι εσύ τον ονειρευτήκαμε
έ, τότε, αγαπημένη μου, θάμαστε ζωντανοί από κάθε άλλη φορά.

Αφού κάθε στιγμή οι άνθρωποι θα μας βρίσκουν
στο ήρεμο ψωμί
στα δίκαια χέρια,
στην αιώνια ελπίδα,
πώς θα μπορούσαμε, αγαπημένη μου,
νάχουμε πεθάνει...

Ευτυχία Μεντζελοπούλου είπε...

Δεν υπάρχουν πιο όμορφα λόγια απο τα λόγια του Λειβαδίτη για το πόσο αλληλένδετα μεταξύ τους είναι ο θάνατος ,η αγάπη κι η ζωή.Σ'ευχαριστώ που τα μοιράστηκες μαζι μας.