Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ

Τον καιρό που πέρασα στη Γαλλία είτε ως εκπαιδευόμενη είτε εργαζόμενη διαπίστωσα μια βασική διαφορά της φιλοσοφίας των Γάλλων.
Στη Γαλλία ,όπως και στις περισσότερες ευρωπαικές χώρες τα παιδια όταν ενηλικιωθούν φεύγουν απο το σπίτι και μπαίνουν στη διαδικασία να "πάρουν τη ζωή στα χέρια τους"
Αυτό είναι κάτι,βέβαια,θεμιτό αφού έτσι δημιουργούν οι άνθρωποι απο νωρίς αυτόνομες δυνατές προσωπικότητες.
Όμως,αυτό που με σόκαρε ,έχοντας συνηθίσει στα ελληνικά δεδομένα που όταν νοσηλεύεται ένας άνθρωπος απο άλλη πόλη μετακομίζει ολόκληρη η οικογένεια στην Αθήνα ή πηγαινοέρχεται εβδομαδιαίως και η μητέρα εγκαθίσταται επι 24ωρου βάσης στο νοσοκομείο,ήταν ότι στο επισκεπτήριο της φυσιατρικής κλινικής έρχονταν συγγενείς στο 60% των ασθενών.
Κι αυτό που με παραξένεψε περισσότερο ήταν ότι οι ασθενείς ,ακόμα και νέοι κάτω των 20 ετών αντιμετώπιζαν στωικά το γεγονός.΄Το θεωρούσαν απολύτως φυσιολογικό.
Στην Ελλάδα,βέβαια,προσεγγίζουμε το άλλο άκρο και η υπερπροστασία του ασθενούς φτάνει σε βαθμό να αναχαιτίζει την αποκατάστασή του ,αφού η τελευταία στηρίζεται ακριβώς στην προσπάθεια του ασθενούς,μέσα στα όρια που του επιτρέπει η νόσος ή η βλάβη βέβαια.
Δηλαδή ,σαφώς το άτομο χρειάζεται βοήθεια στις διαφορες πράξεις της καθημερινότητας ,που να περιορίζεται όμως σε συγκεκριμένα όρια ώστε ούτε ο ασθενής να αισθάνεται ματαίωση και δυστυχία,αλλά να του δίνεται η ευκαιρία να συμμετέχει στη διαδικασία ώστε και να χτίζεται η αυτοπεποίθησή του και να υποβοηθείται η πλαστικότητα του εγκεφάλου και η ενδυνάμωση του μυικού συστήματος ώστε να βελτιωθεί η αναγέννηση νευρικών οδών,η ισχύς και η συνεργασία των μυών για να να μπορέσει ξανά να τελεί τις καθημερινές λειτουργίες και να αυτοεξυπηρετείται ίσως και με τη χρήση τεχνικών που θα μάθει στην εργοθεραπεία ή και διαφόρων βοηθημάτων π.χ.σίτισης,ένδυσης ,μεταφοράς .
Ο εγκέφαλος δεν δίνει εντολή για σύσπαση συγκεκριμένων μυών αλλά για τέλεση μιας πραξης και μόνο οι συνεχείς προσπάθειες έκτέλεσής της μπορούν να οδηγήσουν το άτομο τελικά να την καταφέρνει αυτόνομα .
Πάνω απ'ολα,όμως ,τα 9 χρόνια που δουλεύω ως ειδικευμένη φυσίατρος μου έχουν δείξει πως η αγάπη και η παρουσία της οικογένειας(γονείς και αδέλφια ή συζυγος και παιδιά )και αληθινών φίλων είναι το αναντικατάστατο φάρμακο για τη βελτίωση του ασθενούς .
Πρέπει να βρούμε το μέτρο μεταξύ λειτουργικής ωφέλιμης αγάπης και δυσλειτουργικής.Πάντα η αγάπη είναι το δυνατό αληθινό αίσθημα να θέλεις το καλύτερο για τον άνθρωπο που αγαπάς,απλώς συχνά μπερδευόμαστε στην διαχείρισή της.

6 σχόλια:

KitsosMitsos είπε...

Η τελευταία παράγραφος είναι το ζουμί. Ισορροπία, λοιπόν.

Ανώνυμος είπε...

Αγάπη και αυτονομία.οι δύο βασικές ανάγκες του ανθρώπου.Πολύ ενδιαφέρον ποστ.

Ευτυχία Μεντζελοπούλου είπε...

Ναι Χρήστο,ισορροπία.Παν μέτρον άριστον.Καλό βράδυ!

Ευτυχία Μεντζελοπούλου είπε...

Όντως ανώνυμε/η φίλε/η η αγάπη και η αυτονομία είναι βασικές ανάγκες της ζωής όπως και άλλες,όπως το νερό,το οξυγόνο,η τροφή,η εργασία κλπ.Καλό βράδυ.

ΒΙΩΣΙΜΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ είπε...

Δυστυχώς ομως με τον ενα ή άλλο τρόπο ο άνθρωπος ποτέ δεν ακολουθεί το μέτρον ..άριστον αλλά τις πάσης φύσεως υπερβολές. Σε όλα τα επίπεδα και μεγέθη και σχετικά με όλα τα θέματα.
Ζούμε για να "παράγουμε", ζούμε για να ρυπαίνουμε το περιβάλλον, αγαπούμε για να "κερδίσουμε" κάτι άλλο, επικοινωνούμε έχοντας στο πίσω μέρος του εγκεφάλου μας τι θα ωφεληθούμε.. Μήπως πρέπει να μας προβληματίσει αυτό;

Ευτυχία Μεντζελοπούλου είπε...

Ρυπαίνουμε γιατί α)σε κάποιες περιπτώσεις δε γίνεται αλλιώς όπως σε περιπτώσεις βιομηχανιών που παράγουν αγαθά ή β)γιατί δεν αγαπάμε(τον εαυτό μας,τους άλλους,τον πλανήτη μας ).
Επικοινωνούμε περιμένοντας κάτι πχ σε επαγγελματικό και κοινωνικό επίπεδο γιατί σαφώς επιδιώκουμε την καλύτερη προσφορά για τις υπηρεσίες που προσφέρουμε.
Είμαστε, οι άνθρωποι,διαφορετικοί μεταξύ μας και συχνά ΄δεν καταλαβαίνουμε τη συμπεριφορά των άλλων και τους παρεξηγούμε.Ο καθένας πρέπει να ζει τη ζωή όπως την απολαμβάνει καλύτερα.Αρκεί να θέλει πάντα και να επιδιώκει το καλό όλων.