έγραψα αυτό...
Ένα κουτάβι με μάτια πλάνα
κοιτάει το χώμα,φτιάχνει αεροπλάνα
με το μυαλό του ψηλά ν'ανέβει
στου ήλιου το φως για ότι πιστεύει.
Θα σκαρφαλώσει σε μια ηλιαχτίδα
φτάνει να σπάσει την αλυσίδα
βαρειά απ'τα ψέμματα,άδεια από αγάπη
πώς να ξορκίσει αλλουνού γινάτι..
Σκυφτά βαδίζει τώρα η μέρα
παίρνει ανάσες,ζητάει αέρα
η φράση του Σαρτρ του φέρνει ζάλη
"η κόλασή μας είναι οι άλλοι".
Όμως πιστευω πως οι άλλοι μπορούν να είναι ο παράδεισός μας,αρκεί να μείνουμε όλοι άνθρωποι όσο ζούμε..
Γι'αυτό έγραψα τώρα αυτό πάνω στο προηγούμενο..
Είμαι κουτάβι με μάτια πλοία
κοιτάζω εσένα,γράφω ιστορία
μαζί ο νους μας ψηλά ν'ανέβει
στου ήλιου το φως για ότι πιστεύει.
Θα σκαρφαλώσουμε σε μια ηλιαχτίδα
τώρα που έσπασε η αλυσίδα
μακριά τα ψέμματα,εδώ η αγάπη,
ξόρκισε η αλήθεια το μονοπάτι.
Ξάστερη τρέχει τώρα η μέρα,
ρουφάει ανάσες,χαρίζει αέρα,
τη φράση του Σαρτρ πίσω έχω βάλλει
παράδεισός μου είσαι εσύ πάλι.
Γιατί μένουμε άνθρωποι όσο ζούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου