Μέσα στον απέραντο ωκεανό υπάρχει ένα κομμάτι θάλασσας μικρό, πιο γαλάζιο.
Εδω ,τα νερά πάντα παίζανε γελώντας.Κυμάτιζαν παιχνιδιάρικα, όταν όλο το υπόλοιπο πέλαγος ,σκουρόχρωμο , μάνιαζε.Ο κάθε ωκεανός με βία έσπρωχνε οτιδήποτε βρισκόταν πάνω του προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση.Συχνά,τα αντίθετα ρεύματα συναντιόνταν και πάλευαν ποιο θα κυριαρχήσει ,ποιό θα παρασύρει και τα υπόλοιπα εκεί που το ίδιο επιθυμούσε.
Καθώς,λοιπόν,πέρναγαν τα χρόνια , θυμωμένα μαυρα μπλε κύμματα προσπάθησαν να σκεπάσουν τα γεμάτα όστρακα τυρκουαζ νερά που τραγουδούσαν χαρούμενα και να τα αφανίσουν ,αλλά μάταια.
Πάντα ,στις ώρες του κινδύνου,ο μαγικός αφρός ένωνε όλες τις σταγόνες της άκρης της Μεσογείου και τις πέταγε ψηλά,ένα ηλιοφώτιστο αδάμαστο συντριβάνι που παρέμενε πάντα ελεύθερο να χορεύει,και δεν υποτασσόταν τυφλά .
Κι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου,κι ο μοναδικός τρόπος να αφομοιωθεί το μικρό ανοιχτόχρωμο πέλαγος με τους γλάρους να συνοδεύουν τα καλοτάξιδα καράβια, στα μπλαβί νερά με τον γκρίζο ουρανό που θέριευαν τριγύρω , ήταν τα υπόγεια ρεύματα.
Σιγά σιγά ,ανακάτεψαν το βυθό,οι αστερίες θάφτηκαν κάτω απ'τις πέτρες,τα δελφίνια μπέρδεψαν το δρόμο κι ο άνεμος είπε ψέμματα στη γοργόνα πως δεν ζει πια ο βασιλιάς Αλέξανδρος.Τότε, εκείνη κουλουριάστηκε μέσα στα φύκια, κι αφέθηκε περιμένοντας να πεθάνει κι αυτή..
Όμως,ο ήλιος φωτίζει πάντα πάνω απο τη γαλάζια θάλασσα και κρατάει το χρώμα του νερού ανοιχτό και λαμπερό σαν πολύτιμο πετράδι.Κι ο αφρός υπάρχει εδώ να ενώσει,όπως πάντα,τις δεκα εκατομμύρια σταγόνες γλυκιάς αλμύρας.Θα ξεπροβάλλουν οι θησαυροί του βυθού στην επιφάνεια,και τα καραβια θ'αρχίσουν καινούργια ταξίδια,καθώς τα δελφίνια θα τους κρατούν συντροφιά .Κι ο βαθυς ωκεανός θα καταλάβει πως χρειάζεται αυτό το κομμάτι σμαραγδένιου νερού να γλυκαίνει τη δύναμή του,όπως η ανατολική μεσόγειος χρειάζεται την αρμονία με την υπόλοιπη θάλασσα .
Γιατί η ελληνική ψυχή,ακόμα και πάντα, ζεί.
Εδω ,τα νερά πάντα παίζανε γελώντας.Κυμάτιζαν παιχνιδιάρικα, όταν όλο το υπόλοιπο πέλαγος ,σκουρόχρωμο , μάνιαζε.Ο κάθε ωκεανός με βία έσπρωχνε οτιδήποτε βρισκόταν πάνω του προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση.Συχνά,τα αντίθετα ρεύματα συναντιόνταν και πάλευαν ποιο θα κυριαρχήσει ,ποιό θα παρασύρει και τα υπόλοιπα εκεί που το ίδιο επιθυμούσε.
Καθώς,λοιπόν,πέρναγαν τα χρόνια , θυμωμένα μαυρα μπλε κύμματα προσπάθησαν να σκεπάσουν τα γεμάτα όστρακα τυρκουαζ νερά που τραγουδούσαν χαρούμενα και να τα αφανίσουν ,αλλά μάταια.
Πάντα ,στις ώρες του κινδύνου,ο μαγικός αφρός ένωνε όλες τις σταγόνες της άκρης της Μεσογείου και τις πέταγε ψηλά,ένα ηλιοφώτιστο αδάμαστο συντριβάνι που παρέμενε πάντα ελεύθερο να χορεύει,και δεν υποτασσόταν τυφλά .
Κι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου,κι ο μοναδικός τρόπος να αφομοιωθεί το μικρό ανοιχτόχρωμο πέλαγος με τους γλάρους να συνοδεύουν τα καλοτάξιδα καράβια, στα μπλαβί νερά με τον γκρίζο ουρανό που θέριευαν τριγύρω , ήταν τα υπόγεια ρεύματα.
Σιγά σιγά ,ανακάτεψαν το βυθό,οι αστερίες θάφτηκαν κάτω απ'τις πέτρες,τα δελφίνια μπέρδεψαν το δρόμο κι ο άνεμος είπε ψέμματα στη γοργόνα πως δεν ζει πια ο βασιλιάς Αλέξανδρος.Τότε, εκείνη κουλουριάστηκε μέσα στα φύκια, κι αφέθηκε περιμένοντας να πεθάνει κι αυτή..
Όμως,ο ήλιος φωτίζει πάντα πάνω απο τη γαλάζια θάλασσα και κρατάει το χρώμα του νερού ανοιχτό και λαμπερό σαν πολύτιμο πετράδι.Κι ο αφρός υπάρχει εδώ να ενώσει,όπως πάντα,τις δεκα εκατομμύρια σταγόνες γλυκιάς αλμύρας.Θα ξεπροβάλλουν οι θησαυροί του βυθού στην επιφάνεια,και τα καραβια θ'αρχίσουν καινούργια ταξίδια,καθώς τα δελφίνια θα τους κρατούν συντροφιά .Κι ο βαθυς ωκεανός θα καταλάβει πως χρειάζεται αυτό το κομμάτι σμαραγδένιου νερού να γλυκαίνει τη δύναμή του,όπως η ανατολική μεσόγειος χρειάζεται την αρμονία με την υπόλοιπη θάλασσα .
Γιατί η ελληνική ψυχή,ακόμα και πάντα, ζεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου