Η ΑΥΓΗ

                    Πού κρύφτηκε το γέλιο σου ψυχή μου αγαπημένη;

                    Στέρεψαν τα πηγάδια σου απ’τα γάργαρα νερά;

                    Ψίθυρος τώρα σέρνεται η φωνή η ευλογημένη

                    που ανέστησε τριακόσιους κι έσωσε τα ιερά.

                                                                                                                                                

                    Γονατισμένη κάποτε μπροστά στην Παναγία

                    με διαμαντένια δάκρυα μύρωσες την αλήθεια.

                    Μουγκρίζοντας, σκορπίσαν από μπρος σου τα θηρία

                    κι οι αχτίνες του ήλιου οι ακριβές εγίνανε συνήθεια

                                                                                                                           

                    Τώρα που χάθηκε το φως φοβάσαι το σκοτάδι.

                    Λες ξέμαθες να ψηλαφάς το δρόμο στη σιωπή..

                    Θυμήσου, ένα παιδικό τραγούδι στο φεγγάρι

                    νανούριζε το φόβο  σου μέχρι να’ρθει  η αυγή.

                    Φέγγε φεγγάρι μου να’ρθεί,όσο πιο γρήγορα μπορεί

                    αυτό που λένε ουρανό,κάτι που υπάρχει πάντα.

                    Το βλέμμα πάλι να υψωθεί,να κελαηδήσει ένα πουλί

                    για ότι χρωστάω στο Θεό.. κι είναι η γλυκιά μου Ελλάδα.