Το σταθερό και συχνό σύμπτωμα των περισσοτέρων παθολογικών διεργασιών στον ανθρώπινο οργανισμό είναι ο πόνος,μια υποκειμενική πολυπαραγωντική εμπειρία του ασθενούς που είτε συνδέεται με αναγνωρισμένη ιστική βλάβη είτε όχι .
Ο οξύς πόνος αποτελεί ένα από τα συστήματα άμυνας του οργανισμού,ένα συναγερμό που υποδηλώνει κάποια ήδη υπαρκτή βλάβη ή κάποια αναμενόμενη βλάβη εαν το άτομο δεν προβεί σε συγκεκριμένη αλλαγή στον τρόπο που ζεί, κινείται,νιώθει και σκέπτεται.
Αντίθετα,ο χρόνιος πόνος,ο πόνος που επιμένει μετά από περίοδο 3-6 μηνών ή για περισσότερο από ένα μηνά μετά την επούλωση της οξείας βλάβης,ή επανέρχεται συχνά ή συνδέεται με μια βλάβη που δεν προβλέπεται να θεραπευτεί,αντιπροσωπεύει μια αλλαγή στο Κεντρικό Νευρικό Σύστημα που εγκαταστάθηκε μετά από αλληλεπιδράσεις ανιούσες και κατιούσες ΄των ιστών που υπέστησαν κάποια βλάβη,δέρμα,μυοσκελετικό,αγγεία,του περιφερικού νευρικού συστήματος,του Νωτιαίου Μυελού και του εγκεφάλου .
Οι αλληλεπιδράσεις αυτές λαμβάνουν χώρα τόσο σε κυτταρικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο νευρικών οδών.Πραγματοποιούν κεντρική ευαισθητοποίηση ,ρυθμίζουν την αναστολή του πόνου με την έκκριση ενδογενών "οπιοειδών" και βιογενών αμινών(σεροτονίνη και νοραδρεναλίνη)και γ αμινοβουτυρικού οξέος(GABA) και προκαλούν συμπεριφεριολογικές απαντήσεις σε δυνητικά απειλητικά ερεθίσματα.
Η πλαστικότητα του εγκεφάλου λειτουργεί είτε όπως την κατευθύνουμε συνειδητά μέσω των διαφόρων μορφών θεραπείας(φαρμακευτικά,με φυσικά μέσα,κινησιοθεραπεία ,ψυχοθεραπευτικά) ,είτε μέσα από τους παθολογικούς μηχανισμούς του αποδιοργανωμένου από την αρχική ιστική βλάβη οργανισμού.
Ο πόνος είναι μια εμπειρία δυσσάρεστης αίσθησης που εμπεριέχει και επηρεάζει ταυτόχρονα και την ψυχολογική διάσταση του ατόμου(συναισθηματικά και γνωσιακά).
Σε κάθε άνθρωπο αναδύονται ψυχολογικοί παράγοντες που μπορούν να αυξήσουν ή να μειώσουν την υποκειμενική αντίληψη του μεγάθους του πόνου και την προσαρμογή του σ'αυτόν.
Κάποιοι τέτοιοι παράγοντες είναι η κατάθλιψη,το άγχος ο θυμός,ο φόβος οτι δεν θα απαλλαχτούν ποτέ από τον πόνο,το αίσθημα έλλειψης βοήθειας,η ικανότητα ανεύρεσης θέσεων και τεχνικών για την προσωρινή ανακούφιση,η ετοιμότητα για αλλαγή,η αποδοχή.
Ο άνθρωπος που πάσχει από χρόνιο πόνο,αφού πλέον το σύμπτωμα μετατρέπεται σε νόσημα που ταλαιπωρεί τον πάσχοντα έχει μπει σ΄ένα φαύλο κύκλο όπου η ακινητοποίηση για την αποφυγή του πόνου επιδεινώνει τη φυσική του κατάσταση και την ψυχολογικήτου κατάσταση,τη λειτουργικότητά του,τις σχέσεις του,την ποιότητα της ζωής του και τελικά το αίσθημα του πόνου επιδεινώνεται.
Καθώς συνεχώς αυξάνονται οι γνώσεις γύρω απο τη λειτουργία του ανθρώπινου οργανισμού ,και εφόσον ανοίγουν συνέχεια οι ορίζοντες των θεραπειών,με την καλύτερη μελέτη και χρήση των φαρμάκων διαφόρων κατηγοριών,την ενίσχυση των συμπληρωματικών θεραπειών με καινούργιες εφαρμογές και την αιτιολόγησή τους στηνπαθοφυσιολογία της εκάστοτε κατάστασης και την αποδοχή πρακτικών της ανατολικής ιατρικής που μπορούν πια να εξηγηθούν και με τη θεωρία της δυτικής ιατρικής ο χρόνιος πόνος είναι πλέον αντιμετωπίσημος.
Αρκεί να χρησιμοποιοήσουμε το βιοψυχοκοινωνικό μοντέλλο και να επιμεληθούμε για την ολιστική αντιμετώπιση του πόνου,των δυσλειτουργιών και της ποιότητάς της ζωής του ασθενούς αντί να επικεντρωνόμαστε αποσπασματικά σε κάποιο εύρημα της εξέτασης ως το αίτιο του πόνου.
Ο οξύς πόνος αποτελεί ένα από τα συστήματα άμυνας του οργανισμού,ένα συναγερμό που υποδηλώνει κάποια ήδη υπαρκτή βλάβη ή κάποια αναμενόμενη βλάβη εαν το άτομο δεν προβεί σε συγκεκριμένη αλλαγή στον τρόπο που ζεί, κινείται,νιώθει και σκέπτεται.
Αντίθετα,ο χρόνιος πόνος,ο πόνος που επιμένει μετά από περίοδο 3-6 μηνών ή για περισσότερο από ένα μηνά μετά την επούλωση της οξείας βλάβης,ή επανέρχεται συχνά ή συνδέεται με μια βλάβη που δεν προβλέπεται να θεραπευτεί,αντιπροσωπεύει μια αλλαγή στο Κεντρικό Νευρικό Σύστημα που εγκαταστάθηκε μετά από αλληλεπιδράσεις ανιούσες και κατιούσες ΄των ιστών που υπέστησαν κάποια βλάβη,δέρμα,μυοσκελετικό,αγγεία,του περιφερικού νευρικού συστήματος,του Νωτιαίου Μυελού και του εγκεφάλου .
Οι αλληλεπιδράσεις αυτές λαμβάνουν χώρα τόσο σε κυτταρικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο νευρικών οδών.Πραγματοποιούν κεντρική ευαισθητοποίηση ,ρυθμίζουν την αναστολή του πόνου με την έκκριση ενδογενών "οπιοειδών" και βιογενών αμινών(σεροτονίνη και νοραδρεναλίνη)και γ αμινοβουτυρικού οξέος(GABA) και προκαλούν συμπεριφεριολογικές απαντήσεις σε δυνητικά απειλητικά ερεθίσματα.
Η πλαστικότητα του εγκεφάλου λειτουργεί είτε όπως την κατευθύνουμε συνειδητά μέσω των διαφόρων μορφών θεραπείας(φαρμακευτικά,με φυσικά μέσα,κινησιοθεραπεία ,ψυχοθεραπευτικά) ,είτε μέσα από τους παθολογικούς μηχανισμούς του αποδιοργανωμένου από την αρχική ιστική βλάβη οργανισμού.
Ο πόνος είναι μια εμπειρία δυσσάρεστης αίσθησης που εμπεριέχει και επηρεάζει ταυτόχρονα και την ψυχολογική διάσταση του ατόμου(συναισθηματικά και γνωσιακά).
Σε κάθε άνθρωπο αναδύονται ψυχολογικοί παράγοντες που μπορούν να αυξήσουν ή να μειώσουν την υποκειμενική αντίληψη του μεγάθους του πόνου και την προσαρμογή του σ'αυτόν.
Κάποιοι τέτοιοι παράγοντες είναι η κατάθλιψη,το άγχος ο θυμός,ο φόβος οτι δεν θα απαλλαχτούν ποτέ από τον πόνο,το αίσθημα έλλειψης βοήθειας,η ικανότητα ανεύρεσης θέσεων και τεχνικών για την προσωρινή ανακούφιση,η ετοιμότητα για αλλαγή,η αποδοχή.
Ο άνθρωπος που πάσχει από χρόνιο πόνο,αφού πλέον το σύμπτωμα μετατρέπεται σε νόσημα που ταλαιπωρεί τον πάσχοντα έχει μπει σ΄ένα φαύλο κύκλο όπου η ακινητοποίηση για την αποφυγή του πόνου επιδεινώνει τη φυσική του κατάσταση και την ψυχολογικήτου κατάσταση,τη λειτουργικότητά του,τις σχέσεις του,την ποιότητα της ζωής του και τελικά το αίσθημα του πόνου επιδεινώνεται.
Καθώς συνεχώς αυξάνονται οι γνώσεις γύρω απο τη λειτουργία του ανθρώπινου οργανισμού ,και εφόσον ανοίγουν συνέχεια οι ορίζοντες των θεραπειών,με την καλύτερη μελέτη και χρήση των φαρμάκων διαφόρων κατηγοριών,την ενίσχυση των συμπληρωματικών θεραπειών με καινούργιες εφαρμογές και την αιτιολόγησή τους στηνπαθοφυσιολογία της εκάστοτε κατάστασης και την αποδοχή πρακτικών της ανατολικής ιατρικής που μπορούν πια να εξηγηθούν και με τη θεωρία της δυτικής ιατρικής ο χρόνιος πόνος είναι πλέον αντιμετωπίσημος.
Αρκεί να χρησιμοποιοήσουμε το βιοψυχοκοινωνικό μοντέλλο και να επιμεληθούμε για την ολιστική αντιμετώπιση του πόνου,των δυσλειτουργιών και της ποιότητάς της ζωής του ασθενούς αντί να επικεντρωνόμαστε αποσπασματικά σε κάποιο εύρημα της εξέτασης ως το αίτιο του πόνου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου