Έτυχε να διαβάσω σε ένα κείμενο την ετυμολογία της λέξης αμαρτία ως εξης:στερητικό α και η ρίζα -σμαρ (το σ εκθλίβεται και γίνεται δασεία λόγω του στερητικού α) οπότε σχηματίζεται η λέξη αμαρτία που στο βάθος σημαίνει δεν έχω μέρος,δε συμμετέχω, αγνοώ.
Η εξήγηση αυτή μου φάνηκε αντίθετη με το ουσιαστικό νόημα της λέξης που είναι μια εκούσια πράξη(που θα μπορούσε να γίνει ακούσια κάποιες φορές).Βρίσκω κι άλλη εξήγηση από κάποιον άλλο γνώστη της αρχαίας ελληνικής(νομίζω φιλόλογο) η οποία δίνει την ίδια ετυμολογική ανάλυση(α + σμαρ )χωρίς περεταίρω εξήγηση.
Επειδή η κατάληξη της λέξης είναι το -ία αφού δεν υπάρχει στα αρχαία κατάληξη θηλυκής λέξης -τία αναρωτιέμαι που είναι στην εξήγηση αυτή το τ.
Ρήμα σμαρ, σμάρω, σμαρώ ,σμαρτώ στα αρχαία δεν υπάρχει και βρίσκω μια λέξη που μου κάνει κλικ.
Είμαρται (απο το ρήμα μείρομαι όπου προφανώς έχει ως ρίζα το -σμαρ για να το λένε οι γνωρίζοντες )η οποία σημαίνει είναι μοιραίο, προκαθορισμένο να συμβεί
Άρα αμαρτία = α + είμαρται +ια κάτι που δεν είναι μοιραίο, προκαθορισμένο να συμβεί αλλά γίνεται με τη θέλησή μας
Ως γνωστόν αμαρτία είναι η αστοχία του ανθρώπου να πετύχει αυτό για το οποίο τον έστειλε ο Θεός στη γη,να Του μοιάσει(ο άνθρωπος είναι πλασμένος κατ'εικόνα και καθομοίωση) ,
Να γίνει δηλαδή Αγάπη(δίκαιος, αλληλέγγυος, καθαρός στη συνείδησή του).
Είμαστε ατελείς και είναι αναμενόμενο να ξεστρατίζουμε και να πέφτουμε. Αρκεί να το αναγνωρίζουμε,να μετανιώνουμε και να σηκωνόμαστε ξανά με σκοπό να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε.
ΥΓ: Ευχαριστώ πολύ όσους κατέχουν την ελληνική γλώσσα και έχουν φιλοσοφική σκέψη γιατί με διδάσκουν με τα γραφόμενα τους και ερεθίζουν τη σκέψη μου ώστε να την εξασκώ και με άλλους τρόπους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου